کنار عکس تو پر از حال و هوای گریه ام شکفه نمیکنم ولی پر از صدای گریه ام شکفه نمیکنم ولی حریف دنیا نمیشم مثل یه بغض کهنه ام جون میکنم وا نمیشم… برق کدوم ستاره زد تو چشمایی که یادمه تو دل سپردی از ازل تو پر کشیدی از همه حس کدوم فاصله بود که از رگ تو کنده شد بین کدوم دقیقه بود که قلب تو پرنده شد شکفه نمیکنم ولی دنیا فقط یه منظره است تو این طرف من اون طرف فاصله مون یک پنجره است تو قصه موندی همه شب تو ریشه بستی همه جا اسم تموم کوچه ها سهم تموم آدما من از هجوم خستگی حریف دنیا نشدم کنار سفره ی زمین نشستم و پا نشدم شکفه نمیکنم ولی دوزخ دنیا مال من تو پر کشیدی از زمین به شوق پروانه شدن